ﮐﺘﺎﺏ " ﺟﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﺳﻠﻮﭺ " ﻣﺤﻤﻮﺩ ﺩﻭﻟﺖ ﺁﺑﺎﺩﯼ ﺭﺍ ﻭﺭﻕ ﻣﯿﺰﺩﻡ . ﺟﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺏ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ : "ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮ ﯾﮏ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﻤﯿﻤﺎﻧﺪ . ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺩﺍﺭﺩ، ﺭﻭﺷﻨﯽ ﺩﺍﺭﺩ، ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺩﺍﺭﺩ، ﮐﻢ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﯿﺶ ﺩﺍﺭﺩ . ﺩﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ، ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯿﺸﻮﺩ، ﺑﻬﺎﺭ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ." ﺩﯾﺪﻡ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﺻﻔﺤﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻡ : " ﺍﺯ ﯾﮏ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ، ﺣﺎﻝ ﺁﺩﻡ ﺧﻮﺏ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ ..." ﺣﺮﻓﻢ ﺭﺍ ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﺧﻂ ﺯﺩﻡ ﺟﻤﻠﻪ ﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ . ﺍﺻﻸ ﻫﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺁﺑﺎﺩﯼ ﮔﻔﺘﻪ ... ﺍﺯ ﯾﮏ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ، ﺁﺩﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ، ﺑﺰﺭﮒ ﻣﯿﺸﻮﺩ، ﺑﺎﻟﻎ ﻣﯿﺸﻮﺩ، ﭘﺎﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﺶ ﻣﯽ ﺍﯾﺴﺘﺪ، ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﺩﻥ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻧﻤﯽ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ، ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﻘﺼﺮ ﻧﻤﯿﮕﺮﺩﺩ، ﻗﺒﻮﻝ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ، ﺍﻧﮑﺎﺭ ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ، ﻧﺎﺩﯾﺪﻩ ﺍﺵ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮﺩ، ﺣﺬﻓﺶ ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ، ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﻫﺮﭼﻪ ﻫﺴﺖ، ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺴﺎﺯﺩ، ﺍﺯ ﻧﻮ، ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺩﯾﮕﺮ . ﯾﺎﺩ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﯾﮏ ﻣﻮﻫﺒﺖ ﺍﺳﺖ، ﻏﻨﯿﻤﺖ ﺍﺳﺖ، ﻧﻌﻤﺖ ﺍﺳﺖ، ﻗﺪﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﺪ ... ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﯾﮏ ﺁﺭﺍﻣﺸﯽ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﻣﯿﻨﺸﯿﻨﺪ ﺗﻮﯼ ﺩﻟﺶ، ﺗﻮﯼ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﺶ . ﺍﯾﻨﺠﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺁﺑﺎﺩﯼ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺻﻼ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺣﺎﻝ ﺍﺩﻡ ﺧﻮﺏ ﻣﯿﺸﻮﺩ .....
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر